Rok 1945. Do wsi Krępiszów na Ziemiach Zachodnich przybywa tabor osadników. Uciekający Niemcy zdewastowali gospodarskie obejścia i urządzenia, ale nie zdążyli zebrać rozległych łanów dojrzałego zboża. Sołtys Saraniecki w asyście dwu milicjantów dokonuje rozdziału ziemi. Jedno z większych gospodarstw przypada Antoniemu Grudzie. Z żoną Teresą i ośmioletnim synem Jankiem Gruda wprowadza się do opuszczonego domostwa. W oborze znajduje pozostawioną przez Niemców krowę. Grudowie wysyłają list do szwagra, namawiając go, by poszedł w ich ślady i osiedlił się z rodziną w Krępiszowie. Ziemią się podzielą. Szwagier z powodu niepewności perspektywy przyjechać nie chce. Grudowie ze zdwojoną energią pracują w polu, by udowodnić, że dadzą sobie radę sami. Któregoś dnia Janek pasący krowę pod lasem spostrzega szubienicę z dwiema ofiarami w pasiakach. Wstrząśnięty, z płaczem biegnie do domu. Dziecko odtąd nie zazna spokoju.
